پادگانه‌های آبرفتی یکی از اشکال مشخص فرسایش آب‌های روان در حاشیه رودخانه‌هاست. در این تحقیق سه پادگانه‌ آبرفتی در مسیر رودخانه زاینده‌رود در بازه‌ی سد زاینده‌رود تا پل زمانخان مورد مطالعه قرار گرفته‌است. این رودخانه از دامنه‌های رشته‌کوه زردکوه بختیاری شروع و پس از عبور از اصفهان به باتلاق گاوخونی می‌ریزد. از بالادست رودخانه به سمت پایین‌دست آن سن این پادگانه‌ها جوانتر شده و فاصله ارتفاعی آن‌ها با مسیر فعلی رودخانه کاهش می‌یابد. پس از نمونه‌برداری از این پادگانه‌ها، آزمایش دانه‌بندی و مطالعات منشایابی بر روی آن‌ها صورت گرفت. نتایج حاصله نشان داد که اکثریت نمونه‌ها دارای جورشدگی بد و چولگی متفاوت هستند. این شرایط بیانگر تغییر شرایط رژیم رودخانه احتمالاً در اثر تغییر در شرایط آب و هوایی با گذشت زمان در طی دوره کواترنری می‌باشد. همچنین مطالعات منشایابی رسوبات نشان داد که در منطقه مورد بررسی بیشتر رسوبات مربوط به شیست‌های کمپلکس دگرگونی شمال شهرکرد و سنگ‌های آهکی است که از نقاط مختلف در مسیر رودخانه منشا گرفته‌اند. بخشی از این سنگ‌های آهکی حاوی میکروفسیل‌هایی به سن ائوسن می‌باشد که در تطابق با سازند جهرم زاگرس می‌باشد که این رسوبات از سازندهای پشت سد زاینده‌رود قبل از احداث سد به این گستره منتقل شده است.