مسئله­ گرمایش جهانی و گرم شدن سریع هوا در دهه‌های اخیر را می­توان یکی از مشکلات فراروی بشر در هزاره­ی سوم دانست. از سوی دیگر، افزایش متوسط دمای جهانی به تغییر در میزان، نوع و الگوی توزیع مکانی و زمانی بارش منجر شده است. بالا بودن دما و کمبود بارش در سطح زمین، زمینه را برای تأثیرپذیری سطح زمین از باد افزایش می­دهد؛ بنابراین، در مناطقی که با افزایش دمای ناشی از گرمایش جهانی و کاهش بارش مواجه هستند، فرسایش بادی تشدید می­یابد. در این پژوهش، به بررسی تأثیر گرمایش جهانی بر میزان فرسایش­پذیری خاک حاصل از باد، در غرب دشت مرکزی و شرق زاگرس میانی ایران پرداخته شد. برای پهنه­بندی مناطق مستعد فرسایش بادی، از مدل اثر باد بر فرسایش ـ که لویز پلتیر (Peltier, 1950) ارائه کرده­است، استفاده شد. همچنین برای پیش­بینی دما و بارش در آینده­ی محدوده­ی پژوهش، از مدل مجیک سنجن استفاده شد. در ابتدا به پهنه­بندی میزان تأثیرپذیری خاک از باد در دوره­ی کنونی پرداخته شد. نتایج پژوهش نشان داد که دشت مرکزی ایران، تحت شرایط دما و بارش دوره­ی کنونی کاملاً مستعد فرسایش بادی شدید است. همچنین در مناطق مرتفع و قلل کوه­های زاگرس، باد نقش بسیار ناچیزی در فرسایش خاک دارد. این پژوهش نشان داد که در اثر گرمایش جهانی در دهه­های آتی، پهنه­هایی که در آنها فرسایش بادی شدید است، توسعه می­یابد و مناطقی از دامنه­های شرقی کوه­های زاگرس که در دوره­­ی کنونی، باد در فرسایش خاک آن نقش چندانی ندارد، در آینده مستعد فرسایش بادی شدیدی هستند.