دانشگاه تهران ، myamani@ut.ac.ir
چکیده: (3030 مشاهده)
نواحی بیابانی، گسترده ترین زیست بوم کره ی زمین، بیش از یک سوم سطح آن را فراگرفته است و بخش عمده ای از ایران، متأثر از شرایط اقلیمی در این قلمرو قرار دارد. فرسایش بادی به دلیل تداوم و وسعت عمل فرسایندگی در زمان و مکان به ویژه در مناطق خشک، پتانسیل تخریب بالایی دارد. این پژوهش در حوضه ی دامغان ـ که پلایای حاج علیقلی در آن متأثر از فرسایش بادی می باشد ـ انجام شده است. داده های مورد استفاده در آن عبارتند از: دادههای کتابخانه ای، آمار سازمان هواشناسی، نقشه ها، تصاویر ماهوارهای، داده های میدانی و آزمایشگاهی. در ابتدا براساس اطلاعات نقشه های ژئومورفولوژی، زمین شناسی، خاک، پوشش گیاهی، شیب، کاربری اراضی و ... رخساره های ژئومورفولوژی منطقه مشخص و با استفاده از مدل تعیین پتانسیل فرسایش بادی (اریفر)، 9 عامل مؤثر در این فرآیند بررسی و کلاس فرسایشی هر رخساره (میزان رسوبدهی) تعیین شد. همچنین باد منطقه به عنوان عامل محرک فرسایش بادی، با استفاده از دادههای ساعتی 4 ایستگاه سینوپتیک سازمان هواشناسی کشور در محدوده ی حوضه ی دامغان در بازه زمانی (2003-2019) بررسی و گلباد سالانه برای تعیین سمت و سرعت آن رسم شد. پس از شناخت نسبی از وضعیت فرآیند باد برای تعیین سیستم الگوی چرخندی و محلی آن، از ویژگی های شواهد لندفرم های فرسایش بادی (جهت و توزیع پراکندگی) مانند برخانها، ریگها، پیکانهای ماسهای و ... در بازدیدهای میدانی استفاده شد. سپس برای تشخیص تأثیر اندازه ذرات در عملکرد فرسایش بادی و مخاطره ی گردوغبار در این چاله، 38 نمونه از رسوبات کواترنری از مناطق حاشیه ای پلایا برای آزمایش های رسوبی برداشت شد. نتایج حاکی از آن است که یک سیستم سیکلونی ترمال به توزیع ماسه های بادی در حاشیه ی پلایا منجر شده است. همچنین براساس داده های باد و اندازه ذرات، حرکت رسوبات در منطقه به صورت جهشی، سپس معلق و خزشی (غلطان) بوده است. همچنین فرسایش بادی به ایجاد لندفرم ها منجر شده است و مخاطره ی گرد و غبار در منطقه، عملکرد ضعیفتری نسبت به آن دارد.