تغییر کاربری اراضی، قطع یکسره­ ی درختان، جنگل­ها و تبدیل مراتع به اراضی کشاورزی باعث تخریب یا اخلال در اکوسیستم­های طبیعی، کاهش ظرفیت تولید فعلی یا آینده­ ی خاک شده و اثرات زیانباری بر خصوصیات فیزیکی ـ شیمیایی خاک دارد. این پژوهش با هدف بررسی نقش تغییر کاربری اراضی بر برخی از خصوصیات فیزیکی ـ شیمیایی خاک و متغیرهای مؤثر آن بر شاخص فرسایش ­پذیری در حوزه­ی آبخیز کفترگار انجام شد. بدین منظور از سه کاربری جنگل، مرتع و زراعت، ۷ نمونه­ خاک در قالب طرح بلوک به صورت کاملاً تصادفی، از دو لایه­ ی سطحی ۱۰-۰ و ۲۰-۱۰ سانتی­متر در هر کاربری برداشته و مقایسه شد. نتایج نشان داد که میزان ماده­ آلی در اراضی زراعی و مرتعی در مقایسه با کاربری جنگل، کاهشی برابر با ۷۰/۳۵ و ۸۵/۲۱ درصد در لایه­ ی ۱۰-۰ سانتی­متر و ۲۲/۳۶ و ۶۴/۲۲ درصد در لایه­ ی ۲۰-۱۰ سانتی­متر داشته ­است. حداکثر نیتروژن کل در لایه­ ی ۱۰-۰ سانتی­متر در کاربری جنگل، به میزان ۳۷/۰ درصد و حداقل آن در لایه­ ی ۲۰-۱۰ سانتی­متر در کاربری زراعی، به میزان ۱۶/۰ درصد مشاهده شد که کاهشی معادل با ۷۵/۵۶ درصد را نشان داد. وزن مخصوص ظاهری، PH و میزان درصد ماسه خاک طی تغییر کاربری جنگل، افزایش و تخلخل خاک، ظرفیت تبادل کاتیونی، میزان درصد سیلت و رس آن کاهش یافته­است. نتایج نشان داد که فرسایش­پذیری خاک به دلیل کاهش پوشش گیاهی پایا، ماده آلی خاک، تخریب ساختمان آن و پایداری خاکدانه­ها طی تغییر کاربری جنگل، افزایشی حدود ۵/۱ برابر داشته ­است.