بیابان­زایی یکی از مهمترین مخاطرات محیطی در زمان ماست. غالباً راهبردهای ارزیابی شدت تخریب و بیابان­زایی در ایران، به صورت بخشی­نگری و بر مبنای نظر کارشناسی­ها بود و معمولاً روش­های ارزیابی بر مبنای مدل تصمیم­گیری چند معیاره چندان قابل توجه نبوده­است. در پژوهش حاضر، رویکرد فازی یکی از روش­های کارآمد  در ارزیابی برخی معیارهای مهم در زمینه­ی تخریب و بیابان­زایی است. بدین منظور پس از تهیه­ی واحدهای کاری، نمونه­های میدانی در محیط­های همگن برداشت و با استفاده از روش­های زمین­آمار و کریجینگ به تهیه­ی نقشه­های رستری پیوسته اولیه در محیط GIS پرداخته­شد. در گام بعدی با استفاده از توابع خطی عضویت فازی، لایه­ها به صورت فازی تبدیل گردید. در نهایت با استفاده از عملگرهای فازی و اپراتور گاما، نقشه­ی نهایی شدت بیابان­زایی در مقیاس صفر تا یک ارائه شد. به منظور تسهیل و تفهیم بهتر نتایج، نقشه­ی نهایی در 4 کلاس شدت کم تا شدت خیلی زیاد مجدداً طبقه­بندی شد. نتایج حاصل­ شده نشان می­دهد که تقریباً 5/14 درصد از عرصه­ی مورد­ مطالعه در شدت بالای تخریب و 5/3 درصد هم در شدت خیلی­زیاد قرار دارد. ذکر این امر لازم است که طبقه­بندی فوق در سناریوهای مختلف مدیریتی می­تواند مورد بازبینی مجدد قرار گیرد.