گروه آبخیزداری، دانشکده علوم کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه ساری، ساری ، gh.Vahabzadeh@Sanruu.ac.ir
چکیده: (1982 مشاهده)
زمینلغزش یکی از انواع ناپایداریهای دامنهای است که هر ساله خسارتهای مالی وتلفات جانی فراوانی را بر زندگی انسانها وارد میکند و از جنبههای مختلف ژئومورفولوژی، فرسایش و رسوب در حوزههای آبخیز مهم تلقی میشود. در این تحقیق عوامل مؤثر بر وقوع زمینلغزش از قبیل شیب، شکل شیب، ارتفاع، کاربری اراضی، سنگشناسی، فاصله از جاده، فاصله از آبراهه، فاصله از گسل، شاخص حمل رسوب و شاخص رطوبت توپوگرافی منطقه بررسی شد. سپس با استفاده از تئوری دمپستر ـ شیفر، نقشهی خطر زمینلغزش در بخشی از حوزه آبخیز رودخانه تالار تهیه شد. به منظور ارزیابی روش دمپستر ـ شیفر نیز از منحنی ROC استفاده شد. نتایج نشان داد که بیشترین درصد حساسیت به زمینلغزشها در طبقه شیب 15-5 در جهتهای غرب، جنوب و جنوبغرب در ارتفاع 1000-500 و کاربری جنگل و در فاصله کم از جاده، آبراهه و گسل صورت گرفتهاست. همچنین بیشترین درصد زمینلغزش، مربوط به کلاس 3/0-1/0 شاخص NDVI است. شاخصهای طول شیب و رطوبت توپوگرافی نیز روند مشخصی نشان ندادند. در نهایت، نقشه حساسیت خطر زمینلغزش در منطقه نیز به ترتیب در کلاسهای حساسیت کم 53/16 درصد، متوسط 33/33 درصد، زیاد 94/33 درصد وخیلی زیاد 18/16 درصد قرار گرفتهاست.