مجله پژوهش‌های فرسایش محیطی

زمین­لغزش را می­توان به ­عنوان یکی از چالش­های مهم طبیعی و انسانی در نظرگرفت که هم عرصه­های طبیعی و هم جوامع بشری متأثر از آن است. عوامل متعددی همچون ویژگی­های فیزیکی حوزه­ی آبخیز، زمین­شناسی، خاک­شناسی، هواشناسی و هیدرولوژی از جمله مهم­ترین عوامل طبیعی مؤثر در وقوع زمین­لغزش است. پهنه­بندی زمین­لغزش، در مدیریت این پدیده و برنامه­ریزی برای کاهش خسارت­های ناشی از آن نقش قابل توجهی دارد. تاکنون روش­های مختلفی برای این پهنه­بندی زمین­لغزش استفاده و بررسی شده­است. در این مطالعه برای پهنه­بندی این خطر، از پارامترهای ژئومورفومتری که در مدل­سازی رقومی عوارض سطح زمین به کار می­رود، استفاده شده­است؛ بدین منظور ابتدا با استفاده از تفسیر چشمی عکس­های هوایی، موقعیت زمین­لغزش­های واضح، مشخص و نقشه­ی آن، در محیط سیستم اطلاعات جغرافیایی تهیه­شد. سپس با استفاده از مدل رقومی ارتفاع، پارامترهای ژئومورفومتری در محدوده­ی زمین لغزش­ها، با یک شبکه­ی نمونه­برداری تصادفی متراکم استخراج و در تحلیل اهمیت این پارامترها، از درخت تصمیم استفاده­ شد. سپس با استفاده از نقشه­ی پارامترهای ژئومورفومتری در کل منطقه، نقشه­ی زمین­لغزش برای کل محدوده­ی مورد مطالعه تعمیم داده شد. ارزیابی نتایج به دست آمده، نشان می­دهد که پهنه­بندی رقومی زمین­لغزش با استفاده از پارامترهای ژئومورفومتری، دارای دقت ۲/۸۸ درصد است. از بین داده­های مورد استفاده، ۲۰ درصد داده­ها برای آزمون کنار گذاشته شد. دقت ارزیابی نتایج به دست­ آمده­ی مدل بر روی داده­های آزمون، ۴/۷۴ درصد است. از بین پارامترهای مورد استفاده، پارامترهای شیب به صورت ۱۰۰ درصد، انحنای کل با ۷۹ درصد و انحنای عمومی با ۱۱ درصد از بیشترین تأثیر و اهمیت در مدل برخوردار است.