امروزه بیابانی شدن اراضی پدیدهای است که مناطق مختلف جهان بویژه مناطق خشک، نیمه خشک و نیمه مرطوب را تهدید میکند. در این پژوهش با استفاده از دو روش جدید ایرانی IMDPA که مبتنی بر جمع هندسی وMICD که مبتنی بر جمع حسابی است، پتانسیل بیابانیشدن محدوده شهر لار طی نیم قرن اخیر (از سال 1334 تا 1384)، با تاکید بر معیار توسعه شهری و صنعتی مورد ارزیابی و بررسی قرار گرفته است. برای این منظور با توجه به شرایط منطقه از پنج شاخص نسبت جمعیت بالقوه به جمعیت بالفعل، نسبت تبدیل اراضی زراعی- باغی به مسکونی و صنعتی، نسبت تبدیل اراضی جنگلی- مرتعی به مسکونی و صنعتی، تراکم جاده و معدن و سرانه فضای سبز در محدودههای مطالعاتی استفاده گردید. در نهایت بررسیها نشان داد از روش IMDPA،43/79 درصد از کل منطقه (4348/4348 هکتار) در کلاس کم بیابانزایی، 35/01 درصد (3476/62 هکتار) در کلاس متوسط، 21/09 درصد (2049/21 هکتار) در کلاس شدید و 0/11 درصد (10/54) در کلاس خیلی شدید بیابانزایی قرار دارد در حالیکه از روش MICD، 43/8 درصد از کل مساحت منطقه (4349/12 هکتار) در کلاس کم بیابانزایی، 26/38 درصد (2619/92 هکتار) در کلاس متوسط و 29/82 درصد (2961 هکتار) در کلاس شدید بیابانزایی قرار گرفت. در مجموع با توجه به اینکه نحوه امتیازدهی در مدل MICD از طریق مقایسات زوجی شاخصها با فرآیند تحلیل سلسله مراتبی (AHP) انجام گرفته است، نتایج قابل قبولتری از وضعیت بیابانزایی تکنوژنیکی محدوده شهر لار نسبت به مدل IMDPA، ارائه داده که به واقعیت نزدیکتر است.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |